Ik heb er altijd wat gemengde gevoelens bij gehad. Want weet je, mijn hoofd, mijn ego, vindt altijd dat ik er wel heel bewust bij aanwezig moet zijn, dat ik elk moment in me op moet nemen, dat ik alles wat gezegd wordt goed moet horen en dat ik elke ‘opdracht’ goed uit moet voeren. En weet je… Mijn lichaam is het maar zelden met mijn hoofd eens. Want mijn lichaam valt vaak in slaap als ik een geleide meditatie doe. Af en toe krijg ik dan wat woorden mee die gezegd worden, zweef ik als het ware wat heen en weer tussen de droomwereld en de echte wereld. Het heeft tijd gekost om me hieraan over te geven. En nog steeds lukt me dat niet altijd. Want tja, slapen mag natuurlijk pas als ik in bed lig, en mediteren doe ik tenslotte om (uiteindelijk, ooit…) verlicht te worden. Én, maar, ik heb inmiddels ook geleerd dat meditatie voor mij ook gaat over zijn met wat er is. En vaak heeft mijn lichaam het nodig om even helemaal over te mogen geven en te ontspannen. En als ik eraan mag overgeven, is het altijd heerlijk en is de (semi-bewuste) slaap toch ook wel weer verkwikkend 🙂